Daniel/Zuzia

Zasmiał się i pokręcił głową.
- Uwierz, że nie chcę - odparł rozbawiony, a potem pojechał w tylko sobie znanym kierunku. W końcu wyjechał z miasta i pojechał na wzgórze, gdzie był piękny widok na pobliską rzekę i nocne niebo.
- Jesteśmy - oznajmił, wysiadając, a potem pomógł także jej wyjść.
Zuzia pokiwała głową i uśmiechnęła się lekko.
- Tak, chyba tak. Jestem trochę zmęczona - przyznała. Pożegnali się więc z Natalią, a potem wyszli z jej domu.

Daniel/Zuzia

Chłopak szybko ją przytrzymał, a potem wziął na ręce.
- To w niczym nie przeszkadza - odparł rozbawiony i podszedł bliżej barierki.
- Cieszę się, że ci się tu podoba. Jeżdżę tu jak muszę pomyśleć i chcę się odciąć od świata - dodał wesoło.
Zuzia uśmiechnęła się z wdzięcznością, po czym wsiadła do auta i wtuliła się w jego kurtkę.
- Nie piłeś nic, nie? - zapytała dla pewności.

Daniel/Zuzia

Chłopak pokręcił głową i mocniej ją objął.
- Muszę. Poza tym chcę - odparł rozbawiony.
- Tak. Czasem je miewam i jeżdżę tu. Kiedyś trochę częściej, teraz już coraz rzadziej - dodał.
Dziewczyna pokiwała głową i uśmiechnęła się.
- To dobrze - odparła i zerknęła za okno. Zastanawiała się czy powinna iść z Mikołajem na studniówkę... Czy to był dobry pomysł?

Daniel/Zuzia

Chłopak objął ją mocniej i potarł jej ramiona, czując, że dziewczynie zimno. Niestety nie miał bluzy przy sobie.
- Co mam ci opowiedzieć? Zapytaj o coś, to odpowiem na wszystko, obiecuję - zaśmiał się.
Przeniosła wzrok na chłopaka i posłała mu lekki uśmiech.
- Nad niczym takim, spoko - odparła.
- Jak wam idą treningi? - zapytała po chwili, chcąc zmienić temat.

Daniel/Zuzia

Chłopak pokiwał głową i przysiadł na trawie, a potem posadził ją obok siebie i objął ramieniem, aby nie było jej zimno.
- Wiesz... Ta miłość do siatkówki to tak od dzieciństwa. Mój ojciec był siatkarzem, więc siłą rzeczy zawsze była obecna w moim życiu - odparł po chwili.
Zuzia pokiwała lekko głową.
- Daniel liczy, że zacznie grać w jakimś klubie drugoligowym. Chociaż on to by już chciał do Plusligi - zaśmiała się.

Daniel/Zuzia

Zamyślił się na chwilę, a potem spojrzał w piękny widok przed nimi.
- Lubię poczytać czasem książki, ale raczej nie takie typowe młodzieżowe, bardziej... Coś o wielkich ludziach albo stare powieści - przyznał rozbawiony.
- Jakbym nie był siatkarzem to pewnie zostałbym fizjoterapeutą, lubię biologię. Ale wiesz, generalnie kiedy uprawia się sport, to nie ma się czasu na zbyt wiele zainteresowań - zaśmiał się.
- Czego nie lubię... Chemii, to na pewno. Nie lubię też kiedy moja siostra się mnie nie słucha, bo przyznam, że dosyć lubię rządzić. Nie lubię fast foodów - dodał rozbawiony.
Dziewczyna zerknęła na Mikołaja i uśmiechnęła się lekko.
- Naprawdę tak myślisz? Wydaje mi się, że jesteście tak samo dobrzy. Chociaż to tylko moje obserwacje. Pewnie wielu rzeczy nie wiem i nie zauważam - przyznała.

Daniel/Zuzia

Chłopak zaśmiał się cicho, ale zaraz spoważniał. Na wspomnienie rodziców cicho westchnął i potarł kark.
- Cóż... Mama sporo pracuje, więc nawet nie ma czasu. Jak jest w domu, to raczej myśli spędzeniu z nami czasu niż wymaganiu. Chociaż nie daje nam się obijać - przyznał.
- A ojciec nie żyje - dodał.
Zuzia złapała się krawędzi fotela i odetchnęła głęboko. Na szczęście zapięła pasy.
- T-tak, wszystko okej - odparła i oparła się o zagłówek.
- Coś nie mam ostatnio szczęścia do jeżdżenia samochodem - zasmiała się nerwowo.