Lydia/Nicholas

Był ciepły dzień. Z krajobrazu i pogody, Lydia mogła wywnioskować, że znajdowali się gdzieś na południu USA, ale jeszcze niekonieczne w Teksasie. Zresztą, od dawna trudno było dokładnie określić gdzie się jest, bo wszystko zostało już tak zniszczone, że nawet ze znaków drogowych nie dało się czytać.
Ona i Nicholas zbliżali się własnie do jakiegoś miasteczka. Szli już kilka dni, więc ich celem było znalezienie miejsca, gdzie mogą się zabarykadować i trochę odpocząć.
Wkroczyli powoli do miasta i wyjęli broń. Woleli być gotowi w każdej chwili na nadejście zombie... Lub też ludzi, którzy paradoksalnie, czasami byli jeszcze bardziej niebezpieczni. Kręcili się dookoła jakiś czas, badając teren, a kiedy Lydia straciła cierpliwość, westchnęła i schowała broń.
- Tu nic nie ma, Nico. Po prostu wejdźmy gdzieś i koniec, kręcimy się bez celu - mruknęła, krzyżując ręce na piersi.
- Lyds... Czy ty nie możesz czasem być bardziej cierpliwa? Nie zbadaliśmy nawet połowy terenu - Nico przewrócił oczami. Dziewczyna prychnęła i pokręciła głową.
- Zawsze łazimy po całym mieście i nigdy nic nie spotykamy. Po prostu chodź, jaki ty masz problem? - odwróciła się na pięcie i ruszyła w przeciwną stronę. Chłopak prychnął cicho, ale nie poszedł za koleżanką, a zajął się dalszym badaniem terenu. Rozdzielili się na jakiś czas, dopóki Nicolas nie usłyszał krzyku i strzałów. Zerwał się natychmiast w tamtą stronę i ruszył najszybciej jak mógł. Zastał Lydię, którą stała na jednym z kubłów na śmieci i strzelała do zombie. Nie było ich dużo, ale odrobinę za dużo jak na jedną dziewczynę. Sam przystąpił więc do ataku. Po chwili pozbyli się kilku nieumarłych, więc pomógł zejść rudej i złapał ją za rękę.
- Chodź zanim przylezie ich tu więcej - mruknął i wciągnął dziewczynę do najbliższego sklepu. Zatrzasnął za nimi drzwi i przysunął najbliższą szafkę żeby je zabarykadować. Lydia oparła się o ścianę, ciężko oddychając.
- Czy ty mogłabyś czasami myśleć zanim coś robisz?! - warknął na nią w końcu. Ruda przekręciła oczami.
- A ty mógłbyś być milszy? - odparła.
- Nie będę dla ciebie miły, kiedy zachowujesz się jak idiotka! Lydia, mogłaś tam zginąć, naprawdę ci tak prędko do grobu! - krzyknął zdenerwowany.

Lydia/Nicholas

Dziewczyna przewróciła oczami na słowa przyjaciela, aż nagle usłyszała damski głos. Obróciła głowę w bok i zobaczyła jakąś dziewczynę z pistoletem. Uniosła brwi i westchnęła cicho. Nicholas zerknął najpierw na kobietę stojącą przed nimi, a potem na Lydię i także westchnął.
- No tak. Wybaczcie. - odparł pokornie. - Nie musisz już celować do nas z broni, nie zaatakujemy was przecież - rzucił po chwili.
- Może - mruknęła ruda, za co zebrała karcące spojrzenie od kumpla. Uniosła ręce w geście poddania - No dobra, dobra, już siedzę cicho - odparła.

Lydia/Nicholas

Dziewczyna była nieco zirytowana tymi nowymi "znajomymi". Wcale nie chciała więcej towarzyszy, wbrew temu co cały czas powtarzał Nicholas. Więcej osób spowalniało, a poza tym niosło za sobą ryzyko przywiązania i późniejszej straty tych ludzi. A ona miała już dosyć czegoś takiego. Przewróciła więc oczami kiedy chłopak im się przedstawił, a Nico zdawał się skory to do rozmowy.
- Ja jestem Nicholas. A ta maruda to Lydia. Nie masz za co przepraszać, ostrożność jest zrozumiała. A co do zombie, to tak, całkiem ich tam sporo. Trzeba albo przeczekać, albo jakoś odciągnąć ich uwagę - odezwał się Nico, gdy zauważył, że rudowłosa nie wydawała się specjalnie skora do rozmowy. Lydia usiadła na podłodze i zdjęła swój plecak, w którym odnalazła butelkę z wodą i wypiła oszczędnie kilka łyków.

Lydia/Nicholas

Dziewczyna w końcu schowała wodę do plecaka, zarzuciła go na plecy i podniosła się. Nie lubiła przyznawać nikomu racji, ale tym razem musiała ich posłuchać. Tutaj po prostu nie można było zostać. W milczeniu obserwowała poczynania Arietty, gdy nagle rozległ się hałas. Wszyscy rzucili się w tamtą stronę, pierwszy dobiegł Nicholas. Natychmiast wyciągnął pistolet i trafił nieumarłego, atakującego dziewczynę, prosto w głowię. Zombie odrzuciło na bok, a Nicholas dla pewności podszedł i sprawdził, czy aby na pewno już się nie ruszy. Na szczęście miał już zupełnie rozwaloną głowę.
- Zmywamy się, natychmiast - rzucił, po czym podniósł Ariettę do pozycji stojącej. Lydia nie czekała nawet na słowa przyjaciela, od razu rzuciła się do wyjścia. Strzały mogły zwabić tych stworów jeszcze więcej, a ona nie miała ochoty na bliskie spotkanie z nimi. Mieli dużo szczęścia, nie nie poruszały się na tyle szybko, aby okrążyć sklep i znaleźć się tam od razu.
- A mówili, że to ja robię problemy - mruknęła pod nosem, gdy wszyscy znaleźli się już na ulicy i rozglądali za kierunkiem ucieczki. - Przy wejściu do miasta widziałam magazyn, ale uznaliśmy, że przeszukamy go na końcu. To chyba niezłe miejsce na schronienie? - spojrzała pytająco na Nico, który powoli skinął głową i wyczekiwał odpowiedzi ich nowych znajomych. Lydię niewiele oni obchodzili, ale nie chciała zostawiać Nicholasa, więc zniecierpliwiona także na nich spojrzała.

Lydia/Nicholas

Przeszukali dokładnie magazyn, a gdy okazało się, że nie ma w nim nic niebezpiecznego, zajęli się ryglowaniem drzwi i okien. Było tam trochę zapasów i był też na tyle duży, że mogli w nim zostać jakiś czas.
Nicholas zrzucił plecak i postawił go na ziemi, a potem miał iść pomóc w przesuwaniu szafek, ale podeszła do niego Aria. Spojrzał na dziewczynę i posłał jej uśmiech.
- Nie musisz dziękować. Zawsze do usług - podał jej rękę. - A teraz wybacz, ale Lydia zaraz bardzo się zdenerwuje na tę szafkę - dodał rozbawiony, gdy zauważył, że rudowłosa próbuje przesunąć mebel dwa razy większy od niej. Podbiegł do niej i sam zajął się ryglowaniem, a przyjaciółkę odesłał żeby odpoczęła. Lydia westchnęła tylko, ale schowała w końcu broń, zrzuciła bagaż i usiadła na ziemi. Czuła, że nogi jej odpadają, szli już tyle czasu, że nie miała siły na nic.

Lydia/Nicholas

Dziewczyna ziewnęła i przeczesała swoje niestety brudne, posklejane od potu włosy. Była zmęczona i marzyła o prysznicu, ale wiedziała, że nie jest to teraz priorytet. Na pytanie Percy'ego westchnęła i oparła głowę o ścianę za nią.
- Nic konkretnego. Próbujemy przetrwać, a przy okazji szukamy ojca Lydii - wyjaśnił Nicholas. Rudowłosa skinęła głową na potwierdzenie słów kolegi.
- Taaa. Problem jest taki, że nie mam żadnych wskazówek, więc to jak szukanie igły w stogu siania - mruknęła. - A wy? - zapytała po chwili.

Lydia/Nicholas

Dziewczyna wysłuchała słów nowego znajomego i cicho westchnęła. Na wspomnienie materaca skinęła powoli głowę i chciała się podnieść.
- Czekaj. Ja pójdę - rzucił Nicholas i przeszedł do sąsiedniego pomieszczenia po materac. W tym czasie Lydia opadła znów na podłogę i oparła głowę o ścianę.
- Ja jestem z północy. Znam Dakotę Północą i Minnesotę jak własną kieszeń. - przyznała po chwili.  - Problem w tym, że potrzebuję punktu odniesienia, a nie mam pojęcia gdzie teraz jesteśmy - dodała.