Blair;Carter

Dziewczyna westchnęła cicho i lekko pokręciła głową.
-Nie mam pojęcia... Nasi rodzice mają spore wpływy - powiedziała oglądając się za wychodzącą przyjaciółką. Carter milczał przez dłuższą chwilę czując się winny całego zajścia. Niestety Sophie miała rację. Gdyby coś powiedział to nie musiałaby interweniować przez co nie ryzykowałaby wydaleniem i odesłaniem z powrotem do Alicante.
-Porozmawiam z nimi - odezwał się po chwili na co Blair zerknęła na niego.
-Pójdę z tobą...
-Nie Blair. Lepiej zostań tutaj, załatwię to sam - mruknął i opuścił salę treningową.
Dziewczyna westchnęła ciężko i potarła czoło. Nie chciała stracić przyjaciółki przez coś takiego.
Chłopak zapukał do drzwi za którymi znajdowali się jego rodzice i wszedł do środka. Od razu zauważył zdenerwowaną kobietę przykładającą lód do policzka męża. Odetchnął głęboko i przekroczył próg.
-Ojcze, matko... Chciałbym was prosić żebyście zostawili Sophie Lavender w spokoju. Wiem, że to co zrobiła było niewybaczalne ale stanęła w obronie swojej parabatai. Przejmę całą jej winę na siebie - odparł spokojnie.

Blair;Carter

Dziewczyna westchnęła cicho i lekko pokręciła głową.
-Myślę... Że powinniśmy jeszcze dać jej chwilę czasu na ochłonięcie - powiedziała i przeczesała włosy.
-Muszę wyjść i odetchnąć świeżym powietrzem. Źle się tu czuje jak w budynku są moi rodzice - mruknęła po czym opuściła salę treningową i wyszla do dość sporego ogrodu. Uwielbiała tu przychodzić kiedy coś ją trapiło i denerwowało.
Chłopak wysłuchał uważnie rodziców co mają mu do powiedzenia i milczał przez dłuższą chwilę.
-Dobrze. Skoro taka jest wasza wola i wola Clave, to w takim razie zgadzam się - odparł i wyszedł z gabinetu o mało co nie trzaskając za sobą drzwiami. Wziął kilka głębokich oddechów ale zaraz się uspokoił i ruszył przed siebie. Mijał właśnie pokój Sophie i postanowił do niej zajrzeć. Zapukał i odczekał chwilę, po czym lekko uchylił drzwi.
-Mogę? - zapytał zanim przekroczył próg.

Blair;Carter

Dziewczyna jęknęła i przeczesała włosy. To było już dla niej o wiele za dużo do udźwignięcia. Jeszcze gdyby jej przyjaciółka została wyrzucona z Instytutu to już kompletnie by się załamała. Po chwili usłyszała za sobą szelest więc odwróciła się a widząc swoją matkę przewróciła oczami.
-Miałaś stawić się w gabinecie - powiedziała chłodno.
-No i? - mruknęła na co kobieta mocno zmarszczyła brwi.
-Będziesz musiała trochę spasować z tymi odzywkami. Może twój przyszły mąż cię jakoś okiełzna.
Dziewczyna zamrugała parę razy i o mało co nie zakrztusiła się własną śliną.
-C-Co? Jaki mąż? O czym ty mówisz? - zapytała zdezorientowana.
-Masz takie szczęście, że szanowany ród Lobstairów chce cię przyjąć do rodziny. Nie zepsuj tego i nie przynieś nam znowu wstydu Blair.
-Nie ośmielicie się tego zrobić... Nie posunęlibyście się do... - urwała widząc minę matki, a potem mocno zacisnęła zęby.
-Jesteście podli! Nie zmusicie mnie do tego! - warknęła i wybiegła z ogrodu, a potem z Instytutu.
Chłopak przewrócił oczami i lekko pokręcił głową.
-Nigdzie się nie wybierasz. Zostajesz w Instytucie czy to ci się podoba czy nie - odparł po czym powoli podszedł do łóżka i ostrożnie na nim przysiadł.
-Rozmawiałem z rodzicami. Nie doniosą Clave - dodał.

Blair;Carter

Biegła ile sił w nogach cały czas przed siebie ale po chwili usłyszała znajomy, męski głos. Zatrzymała się więc na chwilę i za sobą zauważyła Chrisa. Spojrzała na niego i mocno zacisnęła zęby czując, że zaraz cała jej frustracja wypłynie na zewnątrz.
-Nie twoja sprawa. Dlaczego właściwie zacząłeś się mną tak interesować Chris? Wcześniej nawet ze sobą tak dużo nie rozmawialiśmy - powiedziała i przez chwilę przyglądała mu się z uwagą ale potem westchnęła.
-Wiesz co? Nieważne... Idź do swojej dziewczyny, a mnie zostaw w spokoju - dodała i dezaktywowała za pomocą sieci runę śledzącą po czym ruszyła szybkim krokiem w stronę centrum miasta.
Carter uśmiechnął się słabo pod nosem i pokręcił głową.
-Tak, tak... Nie ma za co Sophie - odparł, a potem lekko poklepał ją do ramieniu.
-Będę już szedł. Nie chcę naruszać twojej przestrzeni osobistej - powiedział i podniósł się z łóżka.

Blair;Carter

Dziewczyna zastanawiała się co ze sobą zrobić. Wiedziała, że nie może zostawić Sophie i Cartera ale nie mogła też wrócić do Instytutu i robić wszystko to co chcą jej rodzice. Zatrzymała się więc w jednej knajpie i zamówiła napój alkoholowy. Musiała pomyśleć i zastanowić się co dalej. Po chwili zauważyła kilku wampirów karmiących się na przyziemnym. Przygryzła wargę i podeszła do nich.
-Też mogę liczyć na trochę ugryzień? -zapytała. Jeden wampir uniósł brwi.
-Żebyśmy potem mieli problemy z Clave? Nie ma takiej opcji dziewczynko - odparł.
-Gdzieś mam te głupie zasady i Clave. Nie chcecie zobaczyć jak smakuje krew Nocnego Łowcy? No dalej panowie... Trochę odwagi - wymruczała i odgarnęła włosy. Jeden z wampirów oblizał usta a potem wpił się do jej szyi przez co dziewczyna poczuła ogromną blogość. Zaraz do niego dołączył kolejny wampir.
Carter spojrzał uważnie na Sophie, a potem skinął głową.
-Uwierz mi wiem o tym doskonale... I nie pozwolę skrzywdzić Blair. Nawet moim rodzicom - odparł, a potem do pokoju wpadł Chris. Na wzmiankę o jego siostrze chłopak był zaskoczony zastanawiając się o co mogło chodzić, jednak potem domyślił się, że na pewno ma to związek z jego rodzicami. Westchnął ciężko i wyszedł z pokoju, a kiedy tylko znalazł rodziców momentalnie do nich podszedł.
-Co się stało Blair? - zapytał ostrzejszym tonem niż przypuszczał.
-Uciekła po tym jak dowiedziała się, że wydajemy ją za mąż. Musisz ją odnaleźć Carter. Od tego zależy honor naszej-
Na słowa ojca chłopak nie wytrzymał i mocno uderzył go pięścią w twarz.
-W dupie mam honor naszej rodziny! I nie łudźcie się, że ten ślub się odbędzie. A teraz... Wynoście się z mojego Instytutu - warknął.
-Carter nie wiesz co mówisz - zaczęła matka na co chłopak się roześmiał.
-Uwierz mi matko doskonale wiem co mówię i robię - odparł.

Blair;Carter

Dziewczyna czuła, że coraz bardziej odpływa przez jad wampirów. Po chwili jednak poczuła silne szarpnięcie i wylądowała w czyjś ramionach.
-Co to ma być do cholery? Chcecie zerwać przymierze? - odezwał się znajomy głos. Blair uniosła powoli głowę i po chwili zauważyła Daniela - jej dobrego znajomego wampira.
-Blair co oni ci zrobili... - mruknął i wziął ją na ręce, a potem zaniósł do swojego mieszkania.
Carter po wyjściu swoich rodziców próbował namierzyć siostrę, jednak bezskutecznie. Klnął pod nosem i chodził w tą i z powrotem zastanawiając się, gdzie Blair mogła pójść. Po chwili postanowił poprosić Sophie o pomoc. Bez pukania wszedł do jej pokoju, a potem odchrząknął.
-Wybaczcie, że przerywam ale to ważne. Sophie chcę abyś za pomocą swojej runy pomogła mi odnaleźć Blair. Powinnaś być w stanie ją znaleźć nawet jeśli ma dezaktywowaną runę tropiącą - dodał.

Blair;Carter

Mężczyzna zabrał Blair do swojego mieszkania, a potem ułożył ją wygodnie na kanapie i usiadł obok.
-Coś ty sobie myślała dziewczyno? Chcesz się uzależnić? -odparł i odgarnął jej kosmyki włosów z twarzy.
-Lubisz mnie, co Daniel? -zapytała po chwili i lekko przyciągnęła go w swoją stronę.
-Oczywiście, że cię lubię - odpowiedział wampir i przełknął ślinę.
-Może wyświadczysz mi przysługę i weźmiesz sobie jeszcze trochę mojej krwi? - mruknęła przejeżdżając palcami po szyi.
Carter skinął głową i sam sięgnął po broń. Potem cała trójka ruszyła w miejsce, w którym miała przebywać Blair.
-To ten budynek? - zapytał Carter i wyciągnął swój miecz a potem zerknął na główne wejście.
-Powinniśmy iść od frontu? Czy raczej załatwić to po cichu i poszukać tylnego wejścia? - dodał.