Blair;Carter

Uniosła na niego wzrok i westchnęła cicho lekko ściskając dłoń brata.
-Chciałabym być przy nim jak się obudzi - powiedziała i przez moment nastała głucha cisza.
-Chris... To co powiedziałeś u Seelie... To nie była twoja wina. Wiesz, że strach jest czymś zupełnie naturalnym i nie ma w nic złego. A twój tata... Jestem pewna, że wyjdzie z tego. Wszyscy jesteśmy z tobą i z nim - odparła i słabo się uśmiechnęła.
-Cóż może... Może rzeczywiście powinnam odpocząć - dodała zaraz i przetarła lekko zaczerwienione oczy.

Blair;Carter

Dziewczyna skinęła głową i uśmiechneła się delikatnie.
-Dobrej nocy Chris - rzuciła jeszcze i ucałowała brata w czoło a potem opuściła skrzydło szpitalne i skierowała się do swojego pokoju. Przebrała się tylko w za duży T-shirt, opadła na łóżko i szybko zasnęła.
Carter przebudził się nad ranem. Przetarł oczy i powoli podniósł się do siadu. Nie zdążył nawet zawołać jednej z uzdrowicielek kiedy do sali weszła Blair, a widząc przytomnego Cartera od razu się do niego rzuciła.
-Obudziłeś się! Jak dobrze. Nawet nie wiesz jak się martwiłam głupolu- powiedziała i przytuliła brata. On nieco zdezorientowany odwzajemnił uścisk, a potem przypomniał sobie co się wydarzyło.
-Ten pieprzony demon... - mruknął pod nosem i syknął czując ból w okolicach pleców.
-Truciznę udało nam się usunąć, jednak rana pozostanie - powiedziała jedna z uzdrowicielek na co chłopak skinął tylko głową.

Blair;Carter

Słysząc męski głos oboje odwrócili się w tamtym kierunku. Carter uśmiechnął się lekko i pokiwał głową, po czym podniósł się z łóżka.
-Tak. Dzięki, gdyby nie wy to mogłoby się to kiepsko skończyć - powiedział po czym wyciągnął dłoń do Chrisa. Blair uśmiechnęła się pod nosem, kiedy uścisnęli dłonie. Zdawała sobie sprawę jaka jest ich relacja i szczerze mówiąc miała nadzieję, że z czasem się ona poprawi.
-Skoczę pod prysznic, potrzebuję tego. Jeszcze raz dzięki Chris - odparł i opuścił skrzydło szpitalne.
Dziewczyna odetchnęła cicho i przeczesała włosy. Chyba potrzebowała chwili relaksu i odpoczynku od tego całego stresu.
Chłopak wszedł do pokoju i od razu wszedł pod gorącą wodę. Tego właśnie potrzebował. W końcu wyszedł z kabiny i wytarł się dokładnie. Od razu zauważył na swoich plecach dwie, pokaźne rany. Chwilę im się przyglądał, aż w końcu włożył koszulkę i spodnie, po czym zszedł do siłowni. Przy worku treningowym zauważył Sophie. Zawahał się przez chwilę, czy do niej podejść, jednak w końcu się przełamał.
-Hej... Chciałem ci podziękować za wczoraj i przeprosić za głupoty, które wygadywałem - powiedział krzyżując ręce na piersi.

Blair;Carter

Blair lekko pokręciła głową i podniosła się z łóżka.
-Nie jestem głodna - powiedziała i zerknęła na uzdrowicielki, które zaczęły zabierać brudną pościel. Przypomniała sobie o wizycie swoich rodziców o której wcześniej zupełnie zapomniała. Zawsze pojawiali się nieznanego dnia, więc tak naprawdę dziewczyna powinna być cały czas gotowa na ich przyjazd, jednak od jakiegoś czasu miała dość podlizywania się i udawania, że wszystko jest okej.
Chłopak lekko skinął głową i uśmiechnął się pod nosem. Owszem pamiętał wszystko co się działo, kiedy był w skrzydle szpitalnym i szczerze mówiąc nawet podobał mu się dotyk Sophie na jego włosach, jednak nigdy by się do tego nie przyznał.
-To co? Wspólny sparing? - zapytał po chwili wskazując na matę do ćwiczeń.

Blair;Carter

Zaśmiała się cicho i pokiwała głową.
-Tak, tak jestem pewna. Nie musisz się tak o mnie martwić - powiedziała i poklepała go lekko po ramieniu.
-Chodź już stąd. Nieprzyjemnie pachnie w tym miejscu a nie chciałabym przesiąknąć tym zapachem - dodała i oboje opuścili pomieszczenie. Kiedy byli już na korytarzu dziewczyna gwałtownie się zatrzymała widząc dwójkę bardzo znajomych ludzi.
-Kurna... - mruknęła pod nosem.
-Oh tu jesteś Blair. Nie widziałaś może swojego brata? - zapytała po chwili kobieta o falowanych, brązowych włosach -Okropnie wyglądasz. Jakbyś dopiero co wstała z łóżka.
-Dzięki mamo, jak zawsze dostaje od ciebie same komplementy. A jeśli chodzi o Cartera to ostatnio brał prysznic u siebie w pokoju. Może jeszcze tam jest - powiedziała dziewczyna przewracając teatralnie oczami. Kobieta skinęła lekko głową i skierowała się w tamtą stronę z mężem, który tylko rzucił krótkie spojrzenie w kierunku córki.
Chłopak przewrócił oczami i westchnął.
-Czuje się dobrze. Nie potrzebuję leżenia w łóżku. - mruknął i wszedł na matę.
-Co Lavender? Tchórzysz? Ko ko ko ko... - dodał rozbawiony robiąc skrzydełka. Lubił tak się z nią drażnić od czasu do czasu.

Blair;Carter

Dziewczyna odetchnęła cicho kiedy jej rodzice odeszli. Domyślała się, że raczej nie przyjechali tu z powodu zwykłych odwiedzin. Zawsze mieli do nich jakąś sprawę.
-Cóż... Zapowiada się super weekend - powiedziała sarkastycznie. Jej rodzice byli bardzo wymagający i była pewna, że już wiedzą o wypadku jej brata.
-Muszę znaleźć Cartera - rzuciła po chwili w kierunku Chrisa. Chciała dowiedzieć się też o co chodzi.
Chłopak zaśmiał się pod nosem i ustawił się w odpowiedniej pozycji, jednak zanim zaczęli sparing do sali treningowej weszli jego rodzice.
-Carterze Sylvainie Montrose! Czy musimy przeszukiwać każdy zakamarek Instytutu żeby cię znaleźć? - warknęła kobieta stukając ciężkimi obcasami o posadzkę. Chłopak przewrócił oczami i westchnął ciężko.
-Słyszeliśmy co się stało... Jak mogłeś aż tak stracić gardę? - mruknął chłodno ojciec.
-N-Nie wiem jak to się stało... - wyjąkał po chwili chłopak spuszczając wzrok.
-Oh ja wiem jak. Po prostu zajmujesz się zupełnie czymś innym niż treningami! Masz być najlepszy Carter! I jak ktoś taki ma zostać szefem Instytutu! Przynosisz hańbę tej rodzinie! - warknął.

Blair;Carter

Kiedy weszli do sali treningowej i ujrzeli tę scenę Blair chciała pójść w ich kierunku jednak Chris ją zatrzymał.
Carter był nieco zaskoczony przemową Sophie i chciał coś powiedzieć, jednak uprzedziła go matka.
-Słucham? Jeśli nie masz o czymś pojęcia dziecko to lepiej się nie wtrącaj w nieswoje sprawy - powiedziała oburzona kobieta.
-Dziwię się, że Blair wybrała taką dziewuchę na swojego parabatai - dodała.
Brunetką słysząc to zacisnęła zęby i podeszła bliżej wyrywając się przy tym Chrisowi.
-Matko przestań! Carter ocalił mi wczoraj życie, a Sophie jest dla mnie jak siostra. Nie pozwalam wam ich tak traktować - odparła.
-Ocalił tobie życie? Oczywiście mogliśmy się tego domyślić, że po prostu pomagał swojej bezużytecznej siostrze. Jesteś do niczego Blair. Całe Clave o tym wie - dodał ojciec cały czas mając swój chłodny wyraz twarzy.

Blair;Carter

Carter już miał zareagować, jednak Sophie była szybsza i zaraz mocno przywaliła ich ojcu tak, że ten aż lekko się zatoczył. Od razu można było dostrzec wściekłość w jego oczach.
-Ty mała smarkulo! Pożałujesz tego! - warknął po czym zerknął na swoje dzieci.
-Za dziesięć minut macie stawić się w gabinecie szefa Instytutu - odparł i wraz z żoną opuścili salę.
Blair spojrzała na przyjaciółkę i pokręciła głową.
-Coś ty zrobiła? Wiesz jakie możesz mieć przez to kłopoty? - powiedziała chociaż widok pięści Sophie na twarzy jej ojca wprawiał ją w o wiele lepszy nastrój.
-Przepraszam Blair, powinienem był coś powiedzieć - odezwał się po chwili Carter i objął siostrę.
-A ty Sophie nie powinnaś się tak na niego rzucać. Możesz naprawdę pożałować - dodał.