Caleb/Grace

Po chwili kelner przyniósł ich zamówienia, więc zajęli się piciem koktajli i rozmową. Dziewczyna czuła na sobie wzrok jakiś ludzi i wydawało jej się, że wyczuwa także jakąś dziwną energię. Zresztą Caleb czuł podobnie. Trochę jak łowcy, ale postanowili zignorować to uczucie. Grace pomyślała, że chyba popada trochę w paranoje i za bardzo się przejmuje. Zresztą, radziła sobie już z wieloma łowcami i największym zagrożeniem zawsze był dla niej jej brat, więc panikowała tylko na jego widok.
- Więc? Wracasz do Londynu? - zapytał w końcu przyjaciel.
- Przemyślałam to. Nie powinnam wiecznie uciekać. Ale nie wiem co mogę innego zrobić z Lucasem. Może moje serce nie bije, ale za każdym razem jak myślę, że miałabym go zabić, to jakbym czuła na nim ucisk. To mój brat - mruknęła.
- Który próbuje cię zabić od dwóch wieków - skomentował to przyjaciel, przewracając oczami. On nie miał rodziny. Ojca nigdy nie poznał, a mama zmarła ponad sto lat temu, bo była zwykłym człowiekiem.

Caleb/Grace

Chłopak był bardzo uparty, ale jego przyjaciółka również.
- Nie rozmawiajmy o tym, nie chcę się z tobą kłócić - mruknęła i dokończyła swój koktajl.
- Idę do tego sklepu naprzeciwko. Idziesz ze mną? - odezwała się po chwili widząc przez szybę, że naprzeciw jest sklep z ubraniami w stylu średniowiecznym. Lubiła takie miejsca. Sama trzymała jeszcze kilka sukni z tamtych czasów, naprawdę je lubiła.
- Odpuszczę. Tylko wróć niedługo i dzwoń jakby co - odparł i uśmiechnął się lekko. Skinęła tylko głową, po czym zarzuciła torebkę na ramię i wyszła, a potem weszła do tego sklepu.

Caleb/Grace

Chłopak spojrzał na jakąś parkę siedzącą niedaleko i najwyraźniej trochę się posprzeczali. Chłopak wyszedł, a dziewczyna została. Przyglądał się jej chwilę, a potem lekko się uśmiechnął. Była bardzo ładna i... Nie wiedział o co chodzi, ale czuł od niej jakąś dziwną energię. Ale z drugiej strony coś powstrzymywało go przed tym żeby do niej podejść.
Dziewczyna rozglądała się po sklepie, oglądając sukienki i inne akcesoria. Zatrzymała się przed wystawą i za szybą, na zewnątrz zauważyła chłopaka, którego widziała przedtem w kawiarni. Wydał jej się znajomy już wtedy... Zagryzła dolną wargę, ale potem przykucnęła przy dolnej półce oglądając piękne naszyjniki.

Caleb/Grace

Chłopak w końcu postanowił do niej zagadać, więc szybko zapłacił, a potem dogonił dziewczynę.
- Wybacz, że zaczepiam, ale wydajesz mi się znajoma. Nie spotkaliśmy się już? - zapytał, wyrównując z nią swój krok. Posłał jej uśmiech i przyglądał się dokładnie.
Dziewczyna uniosła wzrok i zauważyła tego chłopaka. Wzięła do ręki naszyjnik z dużym, granatowym kamieniem i podniosła się.
- To prawda, są piękne - odparła i przejechała palcami po kamieniu. Ciekawe czy był stary, czy raczej wytworzyli go niedawno, ale zrobili wszystko by na stary wyglądał.

Caleb/Grace

Chłopak pokiwał powoli głową i zagryzł dolną wargę.
- No cóż, może po prostu jesteś do kogoś podobna. Ale to chyba okazja żeby się poznać. Jestem Caleb - przedstawił się z uśmiechem. Zawsze starał się zachowywać normalnie wśród ludzi.
Dziewczyna zamrugała parę razy i zagryzła lekko dolną wargę.
- Nie wiem czy to dobry pomysł - odparła. W przeciwieństwie do Caleba nie dopuszczała do siebie zbyt wielu ludzi. I jeżeli już to raczej dziewczyny. Poza tym wolała nie ryzykować, że chłopak postanowi zdjąć jej przy okazji naszyjnik z ametystem, który chronił ją przed słońcem.

Caleb/Grace

Chłopak uśmiechnął się szeroko, a potem pocałował ją lekko w dłoń i puścił ją.
- Więc... Gdzie się wybierasz? Pokłóciłaś się z chłopakiem? Widziałem cię w kawiarni - odezwał się, chowając dłonie do kieszeni.
Grace westchnęła i odłożyła naszyjnik na miejsce.
- Nie lubię zmieniać biżuterii, a szczególnie naszyjników - odparła, a potem przeszła kilka kroków dalej, przyglądając się sukienkom. Dotknęła jednej z nich i spojrzała na swoją poparzoną rękę. Rana jeszcze do końca nie znikła. Na jej widok lekko się skrzywiła.

Caleb/Grace

Chłopak pokiwał głową ze zrozumieniem.
- Rozumiem. Zdarza się - wzruszył ramionami - Też mam trudną przyjaciółkę, praktycznie ciągle się nie zgadamy - dodał, śmiejąc się pod nosem.
Dziewczyna szybko zabrała rękę i schowała ją za plecami.
- To nic takiego - mruknęła i przewróciła oczami.
- Zresztą, nawet cię nie znam, nie będę ci się zwierzać - dodała. Nie wiedziała czemu, ale stresowała ją jego obecność.