Sophie/Christopher

Dziewczyna nie mogła spać prawie całą noc. Po wizycie w Idrysie u ojca nie była w najlepszym humorze, a do tego dręczyły ją koszmary. Zwlekła się z łóżka zmęczona przewracaniem się z boku na bok i usiadła do biurka. Włączyła laptopa i przejrzała wszystkie możliwe portale, uznałam, że pójdzie coś zjeść. Przebrała się więc szybko w czarne rurki i bordowy crop top, a potem związała włosy i wyszła z pokoju. Kiedy schodziła po schodach spotkała swoją przyjaciółkę Blair. Na jej słowa uśmiechnęła się lekko.
- Może być, jestem zawsze chętna. Co takiego ten idiota znowu zrobił? - zapytała, krzyżując ręce na piersi. Naprawdę nie lubiła brata Blair i nie próbowała nawet tego ukrywać.
Christopher z samego rana został wysłany na krótką misję dostarczenia jakiś dokumentów do Idrys. Wrócił bardzo szybko i od razu udał się na stołówkę. Był głodny jak wilk. Nabrał sobie sporo jedzenia i usiadł przy jednym ze stolików. Siedział sam, bo nie miał ochoty z nikim rozmawiać. Od jakiegoś czasu nie miał najlepszych relacji z innymi w Instytucie. Właściwie odkąd jego ojciec leżał w śpiączce, jego nastawienie dosyć mocno się zmieniło. Wkurzali go rówieśnicy tacy jak Carter, który siedział przy stoliku obok i znowu się przechwalał. Chris nie miał nawet siły już się odzywać, więc jedynie przewrócił oczami, przeżuwając kanapkę.

Sophie/Christopher

Dziewczyna tylko przewróciła oczami na wspomnienie o zachowaniu Cartera, a potem pokiwała głową.
- Tak, byliśmy w Idrysie. Ogólnie tylko dostarczaliśmy jakieś dokumenty, widziałam się z rodzicami, odwiedziliśmy też tatę Chrisa w szpitalu - przyznała.
- A psychicznie jestem wymęczona, więc ten sparing i mi dobrze zrobi - dodała.
Christopher uniósł głowę i mrugnął zaskoczony. Spojrzał na wolne krzesło, a potem na Cartera i westchnął.
- Mhm - mruknął tylko potwierdzenie i wrócił do jedzenia, bo nie wiedział czego Carter mógłby od niego chcieć.

Sophie/Christopher

Blondynka pokiwała głową, po czym udała się do stołówki. Tam wzięła sobie śniadanie w postaci płatek z mlekiem i rozejrzała po sali. Zauważyła Chrisa, ale także siedział obok niego Carter na co uniosła brwi. Mimo to ruszyła w tamtym kierunku.
Christopher przyglądał się chwilę znajomemu z uwagą, po czym westchnął i upił kilka łyków ze szklanki z wodą.
- Trzymam. Dzięki za troskę. - odparł, a potem zauważył swoją dziewczynę, która była coraz bliżej stolika. Sophie w końcu postawiła tackę na stole i spojrzała na Cartera, a potem na Chrisa.
- Wszystko okej? - spytała. Chłopak przewrócił oczami. - A ty co Carter, jeśli szukasz swoich wiernych piesków to nie ten adres - rzuciła, siadając obok Christophera.

Sophie/Christopher

Dziewczyna prychnęła tylko zirytowana i spojrzała na Christophera.
- Na pewno jest okej? - zapytała, nieco łagodniejąc. Chris westchnął ciężko i złapał swoją dziewczynę za rękę.
- Jest okej, mała. Nie musisz mnie pilnować... Czuję się dobrze. - zapewnił ją słabo.
- Nie wyglądasz. Chris, ja po prostu się martwię. Twój tata...
- Wiem. Ale nie ułatwiasz mi tego w ten sposób, naprawdę - spojrzał jej znacząco w oczy i mocniej splótł ich palce. Blondynka chwilę jeszcze utrzymała wzrok, a potem spuściła głowę i pokiwała nią lekko.
- Dobra, rozumiem. Umiesz o siebie zadbać. Ale jakby co, jestem obok dla ciebie - westchnęła. Chris lekko się uśmiechnął, po czym pocałował ją w policzek i wstał.
- Wiem, kochanie. Lecę, złapiemy się przed obiadem - rzucił i zabrał swoją tackę. Oddał ją na kuchnię, a potem udał się do swojego pokoju. W tym czasie Sophie dokończyła śniadanie, a potem poszła do sali treningowej, gdzie od razu natknęła się na przyjaciółkę.
- Rozciągnę się i możemy zaczynać. Muszę się porządnie wyładować - mruknęła.

Sophie/Christopher

Dziewczyna rozciągnęła się szybko, a potem złapała w dłonie sztylety. Co prawda jej codzienną bronią była raczej broń palna, ale musiała mieć także i umiejętność walki wręcz. Ustawiła się w odpowiedniej pozycji i skinęła głową do przyjaciółki, co rozpoczęło ich trening. Odpierała ciosy Blair i sama atakowała, a jej przeciwniczka zaczęła w tym czasie rozmowę. Sophie chwilę milczała skupiona na natarciu, a potem zacisnęła mocniej dłonie na sztyletach.
- Chciałabym żeby był jeden powód. Przede wszystkim Christopher. On jest w rozsypce Blair, a ja nie mogę mu pomóc inaczej niż będąc obok. Ta bezradność mnie dobija. Za każdym razem gdy jesteśmy w szpitalu mam przed oczami to jak Chris tam siedzi, cały we krwi jego ojca i błaga lekarzy o pomoc - przerwała na chwilę odskakując na bok. - Nigdy... Nigdy w życiu go takiego nie widziałam - westchnęła i znów zaatakowała. Tak naprawdę problem z chłopakiem był tylko wierzchołkiem góry lodowej, ale to nie było coś, o czym chciała mówić komukolwiek, nawet swojej parabatai.
Chris przesiedział jakiś czas w swoim pokoju, a potem uznał, że nie wytrzyma tak dłużej. Musiał się ruszyć i czymś zająć myśli. Postanowił pójść na siłownie. Gdy tylko tam wszedł, zauważył ćwiczące Blair i Sophie. Były jednak dosyć daleko i nie chciał im przeszkadzać, więc poszedł w drugą stronę sali i zaczął uderzać w worek treningowy.

Sophie/Christopher

Dziewczyna jęknęła cicho, opadając na ziemię i głośno westchnęła. Spojrzała na rękę przyjaciółki, po czym złapała ją, ale zamiast wstać, pociągnęła brunetkę na podłogę i przygwoździła do ziemi.
- Gdyby to było takie proste - mruknęła. Po chwili zeszła z niej i usiadła obok, rzucając broń na bok.
- A co z tobą? Co sprawia, że tak mocno waliłaś tym mieczem? - zapytała, ocierając czoło z potu.
Christopher uderzał z całej siły o worek, próbując wyrzucić z siebie wszystkie zmartwienia, ale niezbyt mu to wychodziło. W końcu opadł na podłoże i głośno westchnął. Ze złością uderzył pięścią w podłogę i zakrył rękami twarz. Chciał tak bardzo pomóc swojemu ojcu, ale nie miał pojęcia jak.

Sophie/Christopher

Dziewczyna skinęła głowa na słowa przyjaciółki i uśmiechnęła się smutno, ale zanim zdążyła coś powiedzieć, w sali zjawił się Peter i Carter. Poderwała się natychmiast na nogi, podobnie jak Chris, który od razu podszedł bliżej. Na słowa Petera popatrzyli po sobie i pokiwali głową.
- Okej. Dajcie mi chwilę - rzuciła Sophie, po czym pobiegła szybko po swoją skórzaną kurtkę i niezawodny pistolet. Chris chwycił kabury ze sztyletami i przypiął sobie do pasa, po czym wytarł jeszcze spoconą twarz. Gdy wszyscy byli gotowi, ruszyli razem do wyjścia.