Niklaus/Lukrecja

Chłopak chwilę jeszcze wpatrywał się w niebo, ale wyczuł niedaleko obecność swojego brata, Alexa, który pewnie jak przedtem, będzie prawić mu kazania, więc jednym ruchem wstał i ruszył przed siebie z rękami w kieszeni. Przechodził właśnie obok jakiegoś sklepu, kiedy dziewczynie idącej niedaleko pękła reklamówka z zakupami. Klaus był okrutnym, bezwzględnym wampirem, którego tysiąc lat życia pozbawiło wielu pozytywnych uczuć, ale także żyjąc tak długo, nabrał uprzejmości, nawet tej sztucznej. Więc za chwilę podszedł do niej szybko i ukucnął obok, pomagając jej zbierać zakupy.
- Chyba powinna pani bardziej uważać - uśmiechnął się do niej lekko.

Niklaus/Lukrecja

Chłopak uśmiechnął się i pokiwał głową.
- Nie ma za panienko. Może mógłbym z tym pomóc i odnieść pod sam dom? - zaproponował, wskazując na zakupy.
Dziewczyna zatankowała auto, a potem pojechała pod dom, w którym kiedyś mieszkała z braćmi. Ocalał mimo pożaru Nowego Orleanu. Nie zastała tam jednak braci więc zostawiła swoje rzeczy i ruszyła do miasta. Wiele się zmieniło, ale wiele pozostało też takich samych ulicy, które przypominały jej wszystkie wspomnienia.

Niklaus/Lukrecja

Chłopak uśmiechnął się i wziął od niej rzeczy, po czym ruszył powoli wraz z dziewczyną.
- A tak swoją drogą do na imię mi Niklaus. Ale możesz mówić po prostu Klaus - odezwał się po chwili przyglądając się jej spokojnie.
Dziewczyna szła szybko, rozglądając się w każdą stronę. Chciała znaleźć Nika albo Davida. Że też naprawdę musiała tu wrócić. A Klausowi zachciało się odzyskiwać władzę nad Nowym Orleanem. Skręciła w jakąś uliczkę, ale nie zauważyła jakiegoś chłopaka przez co uderzyła o niego ze swoją całą, wampirzą siłą.

Niklaus/Lukrecja

Pokiwał głową i uśmiechnął się, spoglądając na budynek.
- Dobrze, w takim razie oddaję własność. Następnym razem uważaj na siebie i swoje zakupy - odparł rozbawiony i oddał jej rzeczy.
- Mam nadzieję, że będę jeszcze zaszczycony cię spotkać - dodał.
Dziewczyna zamrugała parę razy i spojrzała na chłopaka leżącego przed nią. Dziwnie na nią patrzył, ale czemu się dziwiła? Różniło ich pewnie z trzydzieści centymetrów wzrostu, a ona właśnie go przewróciła.
- Nic ci nie jest? - zapytała po chwili podając mu rękę.

Niklaus/Lukrecja

Chłopak uśmiechnął się pod nosem. Oczywiście, że wyczuł, że to czarownica. Nie przepadał za nimi, może dlatego, że jego cholerna matka, która zamieniła go w wampira, a potem polowała na nich razem z ojcem, była czarownicą. I była jeszcze taka jedna, cholernie wkurzająca Benettówna, która dawniej często krzyżowała mu plany. Klaus westchnął, a potem odwrócił się i ruszył w stronę centrum.
Dziewczyna zaśmiała się cicho.
- W porządku. To nie twoja wina. W końcu tu leżałeś na ziemi - odparła rozbawiona.
- To ja przepraszam. Powinnam bardziej uważać - dodała.

Niklaus/Lukrecja

Chłopak miał się dziś wybrać na spotkanie z obecnym władcą miasta - Marcelem. Znał go, ponieważ przyjaźnili się lata temu, jeszcze kiedy Klaus zakładał Nowy Orlean. Teraz ten sam chłopak był wrogiem.
- Co tutaj robisz Alex? - zapytał Nik, kiedy przyglądał się sklepowej wystawie, a obok niego pojawił się jego starszy brat.
- Wspieram cię, bracie. Wiesz dlaczego tu za tobą przybyłem. Nie popieram twoich wojennych działań, ale wiem, że nie odpuścisz, więc wolę cię pilnować - odparł Alex. Klaus przewrócił oczami i westchnął.
- Lucy też jest w mieście, czuję to. Zjazd rodzinny? - warknął i ruszył w stronę domu, w którym się zatrzymali.
Dziewczyna pokiwała powoli głową.
- Mieszkałam tu dawno temu, ale wyjechałam. Wróciłam z braćmi, całkiem niedawno - odparła i zagryzła lekko dolną wargę.

Niklaus/Lukrecja

Chłopak ogarnął się trochę w domu, a potem ruszył do baru, na spotkanie z Marcelem. Wszedł do środka i wyczuł na sobie wzrok innych. Lokal był wypełniony wampirami, a przy stoliku w rogu siedział czarnoskóry mężczyzna. Obok Klausa pojawił się Alex i oboje podeszli do Marcela. Chcieli odzyskać swoje miasto.
Dziewczyna zamrugała parę razy i lekko zmarszczyła brwi.
- Co masz na myśli? - zapytała, krzyżując ręce na piersi i przyjrzała mu się dokładnie.