Niklaus/Lukrecja

Chłopak uśmiechnął się pod nosem i powoli pokiwał głową.
- Tak myślałem... Wiedziałem, że nie zrobisz tego za darmo - odparł rozbawiony.
- Więc posłuchaj... Użyłaś magii, co najwyraźniej jest zakazane. Marcel znajdzie cię i bez wahania zabije. Ale ja jestem silniejszy i mogę cię chronić - stwierdził - Ale jeżeli odmówisz, to dobrze, wycofam się - dodał.
Dziewczyna biegła przez las jakby ją coś goniło. Ale jedynym co ją goniło to chyba własne myśli. W końcu zatrzymała się i opadła na jakiś duży kamień, przecierając czoło. Ten chłopak przypominał jej kogoś kogo poznała już bardzo dawno temu. Dręczyło ją to.

Niklaus/Lukrecja

Chłopak poszedł za nią i usiadł obok.
- Wszystko. O co chodzi z wiedźmami, gdzie się podziały wilkołaki, co z ludźmi...? Jakie są zasady, jakie zakazy - odparł, przyglądając się jej dokładnie.
Dziewczyna uniosła wzrok, a widząc tego wilkołaka jęknęła.
- Ja pierdole, znowu ty - mruknęła i przeczesała włosy.
- Biegam, teraz odpoczywam. Czego chcesz? - dodała unosząc brew.

Niklaus/Lukrecja

Chłopak słuchał uważnie, a potem westchnął i potarł kark.
- Zawsze taki był - mruknął.
- Jeżeli ja będę u władzy, postaram się być sprawiedliwy. Co nie oznacza, że lubię inne rasy. Moja przeklęta matka była wiedźmą, a wilkołak zabił mi brata. Ale prawo jest poza uprzedzenia. Dla mnie - odparł po chwili.
Dziewczyna przewróciła oczami.
- Mam w dupie durne wampirki Marcela, z bratem się pokłóciłam, a drugiego nie mogę znaleźć, a kiedy go spotkam rzucę nim o ziemię, więc nie mam co szukać w mieście. A co do bezpieczeństwa, nie skrzywdzicie mnie, nie jesteście w stanie - mruknęła.

Niklaus/Lukrecja

Chłopak westchnął i wstał.
- Schowaj się gdzieś - zalecił jej, po czym podszedł do drzwi. Wyczuł wampiry, wiedział, że to oni, na sto procent. Wziął więc krzesło i obłamał mu nogi, przez co miał dwa kołki, po czym otworzył drzwi.
Dziewczyna pokiwała głową.
- Mówiłam już. Jestem Pierwotną, więc jedynie co zrobi mi ugryzienie wilkołaka, to co najwyżej osłabi, nie zabije - odparła.
- A co do Marcela, to nie. Mój narcystyczny, cyniczny braciszek Klaus założył to miasto i teraz chce je odzyskać - dodała.

Niklaus/Lukrecja

Chłopak wdał się w bójkę z tym wampirem, który okazał się trochę trudnym przeciwnikiem. Walczyli trochę, aż w końcu wyrwał mu serce, a innemu wbił kołek. Nim jednak zdążył coś zrobić zaczął płonąć ogień. Widząc Marcela podszedł go od tyłu i rzucił nim o ścianę. Przedarł się przez promienie, po czym podniósł Norę i wziął ją na ręce. Jedyną drogą ucieczki było okno, więc wyskoczył i zgrabnie wylądował na nogach.
Dziewczyna pokręciła lekko głową.
- Nie mam zielonego pojęcia. Znam mojego brata ponad tysiąc lat i dalej nie potrafię powiedzieć co ma zamiar zrobić. Zawsze miał silne poczucie sprawiedliwości, ale z drugiej strony jest cyniczny, brutalny, okrutny i manipuluje wszystkimi dookoła, nikomu nie ufa. Ale dojdzie do władzy. Klaus zawsze dostaje to czego chce - mruknęła i podniosła się w końcu.

Niklaus/Lukrecja

Chłopak spojrzał na jej rany, ale nie zareagował, już dawno przywykl do zapachu i widoku krwi. Spojrzał na jej dom i westchnął.
- No już, chodź. Opatrzymy twoje rany i zajme się tobą - odezwał się w końcu po czym ruszył w stronę swojego domu. Był trochę poza miastem, ale dzięki szybkości znaleźli się tam szybko. Alex pytał o wiele gdy Nik przyniósł wiedzme, ale Klaus to zignorował i zajął się ranami dziewczyny.
Blondynka pokręcila lekko głową.
- Nie wiem, próbowałam go znaleźć cały dzień, może już jest w domu. Po chcesz z nim gadać? On nie przepada za wilkami - odparła po chwili zagryzajac wargi.

Niklaus/Lukrecja

Chłopak skończył bandażować ostatnią ranę, a potem spojrzał na Norę i uśmiechnął się słabo.
- Nie ma za co. Obiecałem cię chronić - odparł i delikatnie odgarnął włosy z jej twarz.
- Możesz tutaj zostać. To bardzo duży dom - dodał.
Dziewczyna zmarszczyła brwi, a potem westchnęła.
- Możesz spróbować - mruknęła, po czym otrzepała swoje spodenki.
- Ja wracam do domu. Jak chcesz, idź ze mną, może Klaus już wrócić - stwierdziła, po czym ruszyła w stronę swojego domu.

Niklaus/Lukrecja

Chłopak pokręcił głową i zaśmiał się cicho.
- Nie przesadzaj mała wiedźmo. Nie narzucasz się. A poza tym jak cię stąd wypuszczę to tak, jakbym cię rzucał tygrysom na pożarcie - odparł i poczochrał ją po włosach.
W końcu zbliżyli się do domu dziewczyny. Może jej rozmowa z tym wilkołakiem przebiegła w miarę spokojnie, ale dalej była zła na niego. Kundel myślał, że wszystko mu wolno. Przez całą drogę nie zwracała na niego uwagi, kiedy byli już przy drzwiach, po prostu je otworzyła i weszła od razu idąc do kuchni.