Lena/Oliver

Gdy wylądowali Lena była tak oszołomiona, że dłuższy czas nie miała nawet siły podnieść się z fotela. Oliver za to poderwał się od razu, odpinając wcześniej pasy. Gdy jakiś chłopak pociągnął za dźwignię, a drzwi się otworzyły, wszyscy zamarli. Potem poczuli powiew wiatru, a gdy ten sam chłopak wyszedł i krzyknął, wszyscy mu zawtórowali i ze śmiechem wybiegli na zewnątrz. Oliver uśmiechnął się pod nosem i wyskoczył z kapsuły na zieloną trawę i rozejrzał się. Byli w środku lasu, otaczały ich drzewa, a tak świeżego powietrza nigdy nie czuł. Odetchnął głęboko i wyszczerzył się.
Lena w końcu otrząsnęła się z szoku i gdy kapsuła była prawie pusta, odpięła pasy i powoli zbliżyła się do wyjścia. Zobaczyła Ziemię i zaparło jej dech. Wyglądało to... Niesamowicie. Całe życie fantazjowała na temat tego, jakby to było tu być. A teraz się udało. Już chciała ruszyć do wyjścia, gdy usłyszała jęk bólu. Ekscytacja natychmiast spadła i ustąpiła zmartwieniu i trosce. Instynktowi zadbania o ludzi. Rozejrzała się szybko i zobaczyła jakąś dziewczynę, która trzymała się za ramię, a z głowy ciekła jej krew. Domyśliła się, że to jej pasy niewytrzymały. Podeszła do niej i zapytała jak się czuję. Dziewczyna była słaba i tylko wybełkotała, że wszystko ją boli. Lena obejrzała ją szybko i pokręciła głowa. Ręka była najpewniej złamana, a głowa wymagała opatrunku. Musieli znaleźć apteczkę i inne zapasy.
Mimo radości, Lena czuła, że czekają ich naprawdę trudne chwile.

Lena/Oliver

Brunetka uniosła głowę, gdy ktoś postawił obok niej apteczkę. Dostrzegła jakąś dziewczynę, więc skinęła jej w geście podziękowania, po czym otworzyła apteczkę. Szybko sprawdziła jej zawartość. Nie było tego dużo, ale dla pokiereszowanej dziewczyny wystarczająco. Opatrzyła jej głowę, a potem usztywniła rękę i kazała jej odpocząć. W składziku sprawdziła jak dużo jest apteczek. Było kilka, ale na pewno nie starczą na długo. No i nie były do końca kompletne. Będą musieli poszukać roślin, z których można wyrobić leki lub bunkrów sprzed apokalipsy. Lena miała nadzieję, że cokolwiek z tego przetrwało na Ziemi. Nagle usłyszała zamieszanie na zewnątrz, więc opuściła kapsułę zaciekawiona. Wysłuchała dziewczyny, która przedtem dała jej apteczkę, a na zachowanie innych przewróciła oczami.
- To prawda. Leków także nie ma wiele, nie przetrwamy tutaj dłużej niż dwa tygodnie na zapasach, które zostawiła nam Arka - rzuciła, podchodząc bliżej. Jakiś chłopak z tłumu prychnął.
- I co teraz? Ledwo uciekliśmy jednemu Kanclerzowi i teraz mamy słuchać następnych? Nie ma opcji - warknął i ruszył w stronę przemawiającej przedtem dziewczyny. Oliver jednak zatrzymał go, wpychając się między niego, a brązowowłosą.
- Hej! Uspokójcie się wszyscy! - krzyknął, spoglądając po Setce. - Nikt nie każe wam się podporządkowywać. Zgadzam się, że nie jesteśmy tu po to, żeby znowu kogoś słuchać. Nie chcemy liderów - zerknął kątem oka na dziewczynę. - Ale musimy współpracować. I szukać zapasów, żeby przetrwać. To tylko dwa obowiązki, a oprócz tego, możecie robić wszystko co sobie, do cholery, chcecie - powiedział już spokojniej i puścił chłopaka, który wyraźnie opuścił gardę.

Lena/Oliver

Setka zaczęła rozdzielać się na grupy. Lena dołączyła do grupy poszukującej surowców, w której spotkała praktycznie samych facetów. Jeden z nich prychnął na jej widok. Uniosła brwi i skrzyżowała ręce na piersi.
- Nie patrz tak. Powiedz, wiesz jak wyglądają rośliny, które w razie choroby uratują ci życie? Nie? A ja tak - warknęła. To uciszyło chłopaka, a ich grupa ruszyła w stronę lasu.
Oliver wylądował w drugiej grupie. Chciał rozejrzeć się po Ziemi, więc nie widziało mu się zostanie w obozie i liczenie tego co mają. Gdy także ich grupa się zebrała, również ruszyli na poszukiwania wszelkich możliwych materiałów, które mogą przydać się do budowy obozu. Widział w kapsule jakieś materiały, powinni też móc użyć tego, co pozostało ze spadochronu i może udałoby się rozbić kilka namiotów. Część mogła spać w kapsule, ale była ona jednak trochę za mała, aby pomieścić ich wszystkich. Chłopak w zamyśleniu mijał kolejne drzewa, rozglądając się przy tym. Nie mógł uwierzyć, że naprawdę tu są i nie czeka go śmierć za zaledwie kilka tygodni.

Lena/Oliver

Dziewczyna rozglądała się uważnie, starając się oglądać każdą roślinę, która wyglądała znajomo. W tym momencie dziękowała Bogu za matkę lekarza i wszystkie książki medyczne, które mieli w mieszkaniu. Podejrzewała, że jako jedyna jest w stanie robić za medyka, więc musiała być podwójnie uważna. Nagle zauważyła z daleka jedną z roślin, z której była w stanie zrobić antybiotyk. Powstrzymała się przed piskiem radości i szybko ruszyła w tamtą stronę, ale oczywiście musiała być niezdarą. Potknęła się o korzeń i przewróciła na ziemię, robiąc przy okazji trochę hałasu. Natychmiast usłyszała galop, więc podniosła głowę i zauważyła zmutowanego jelenia.
- Co do cholery? - mruknęła.
Grupa Olivera zebrała dosyć dużo drewna na ognisko i pnie, które nadawały się na siedzenia oraz do budowy ogrodzenia. Przynieśli to wszystko do obozu, a potem ruszyli znowu. W końcu dotarli do skraju klifu, z którego było widać dokładnie całą okolicę. Ruszyli wzdłuż skarpy, aż dotarli nad wodę, gdzie spotkali się z grupą poszukującą jedzenia. Atmosfera się nieco rozluźniła, a jedna z dziewczyn uznała, że kąpiel jest dobrym pomysłem. Pozbyła się ubrań i wskoczyła do wody, a za nią skoczyło jeszcze kilku chłopaków. Oliver zaśmiał się i przysiadł na jakimś głazie, spoglądając na nastolatków. Mimo nowego otoczenia, nikt z nich nie był chyba nigdy tak szczęśliwy.

Lena/Oliver

Dziewczyna spojrzała oszołomiona na chłopaka i pokiwała głową, przyjmując jego pomoc.
- Tak, wszystko okej, dzięki - odparła, otrzepując spodnie z trawy. Potem ukucnęła przy roślinie, do której do tej pory zmierzała i zaczęła ją delikatnie zrywać, spoglądając kątem oka na chłopaka.
- Znalazłeś coś? - zapytała. - Oprócz zmutowanego jelenia? - dodała.
Oliver spojrzał na dziewczynę, która usiadła obok. Rozpoznał w niej tą, która przemawiała na samym początku.
- Zebraliśmy sporo drewna na opał i pnie, które mogą posłużyć do budowy ogrodzenia. - odparł.
- A co z wami? - dodał.

Lena/Oliver

Dziewczyna przyjrzała się chłopakowi i skinęła głową.
- Wiedziałam, że skądś cię kojarzę - odparła, po czym, gdy już zerwała roślinę, podniosła się i stanęła z chłopakiem twarzą w twarz. No, prawie, bo był od niej wyższy.
- Gdybyś znalazł coś takiego - pokazała mu roślinę. - To zrywaj bez wahania. Może uratować nam tyłki - uśmiechnęła się lekko. - A co do polowań to dobrze. Mimo mutacji, obecność zwierząt znaczy, że można tu przeżyć. Tylko przydałaby nam się jakaś broń - dodała.
Oliver spojrzał na jej rękę, a potem lekko ją uścisnął.
- Oliver. - odparł i zerknął znów na kąpiące się nastolatki.
- Odważna jesteś, że wybijasz się tak przed szereg. Oni nie będą raczej potulni jak baranki i może stać ci się krzywda - rzucił.

Lena/Oliver

Dziewczyna spojrzała uważnie na chłopaka, a potem pokazała na bransoletę na jego ręce, a potem uniosła swoją.
- Widzisz to? Monitoruje nasze czynności życiowe. Na razie straciliśmy łączność w kapsule, bo lądowanie nie przebiegło do końca dobrze. Ale to utrzymuje kontakt między nami a Arka. Pewnie poczekają, żeby sprawdzić czy przeżyjemy chociaż miesiąc, a potem przylecą - odparła, wzruszając ramionami, po czym ruszyła powoli dalej w las, wciąż się rozglądając.
Oliver uśmiechnął się pod nosem.
- Jasne, że nie chcesz być kanclerzem. W końcu to chuj - odparł z lekkim rozbawieniem.
- Ale dałaś tym dzieciakom znak, że chcesz być liderką. Że chcesz o nich zadbać. Część pewnie będzie wdzięczna, a dla części... Możesz być niewygodna - dodał, spoglądając na dziewczynę. Nic więcej już nie powiedział, w końcu wstał i ruszył w dalszą drogę, wołając przedtem jednego z chłopaków, Jacksona, z którym przedtem rozmawiał.