Lena/Oliver

Dziewczyna przewróciła oczami rozbawiona, ale podążyła za chłopakiem i usiadła w sporym kole, które uformowało się ze wszystkich chętnych do gry. Na pytanie Aleca zgłosiła się jakiś chłopak i zakręcił butelką. Gra powoli się rozkręcała, padały różne pytania i wyzwania, głównie trochę głupie, ale i zabawne. W końcu Nathaniel po wykonaniu zadania wypicia połowy piwa duszkiem, zakręcił i wylosował Aleca, który wybrał wyzwanie. Nath zastanawiał się chwilę.
- Wejdź na tamten pień - chłopak wskazał go palcem. - I wykrzycz swój najbardziej krępujący sekret - dokończył, uśmiechając się pod nosem. Oliver zaśmiał się słysząc to wyzwanie, a Lena uniosła brwi i spojrzała na siedzącego obok Aleca.

Lena/Oliver

Wszyscy zaczęli się śmiać po tym jak Alec wykonał swoje zadanie. Potem zakręcił i wypadło na ich panią doktor. Dziewczyna słysząc pytanie zrobiła się cała czerwoną i podkuliła nogi pod brodę.
- Ugh! No... Miałam. Ale to nikt z was - odparła przewracając oczami, po czym zakręciła butelką. Wypadło na Ariel, która także wybrała pytanie.
- W takim razie... Ile miałaś lat gdy pierwszy raz się całowałaś? - zapytała, przyglądając się dziewczynie. To pytanie zaciekawiło także Oliviera, głównie dlatego, że Ariel wyglądała na bardzo grzeczną dziewczynę i zastanawiał się, czy ta go zaskoczy.

Lena/Oliver

Dziewczyna spojrzała z wytrzeszczonymi oczami na chłopaka, który dał wyzwane Oliverowi, który zaśmiał się i pokręcił głową. Rozejrzał się po wszystkich dokładnie, zatrzymując wzrok na dziewczynach. Właściwie to żadnej szczególnie nie znał i wszystkie były dosyć ładne. W końcu jego wzrok spoczął na Ariel. Była trochę irytująca, cały czas spięta, przemądrzała, odrobinę go denerwowała. Ale była śliczna. I siedziała najbliżej, okej?
- Wszystkie jesteście równie urocze, dziewczęta, więc nie bierzcie tego do siebie - błysnął uśmiechem, spoglądając na dziewczyny, z których część lekko się zarumieniła. W końcu jednak pochylił się w stronę Ariel i połączył ich usta w pocałunku, zanim ona zdążyła cokolwiek zrobić lub powiedzieć.

Lena/Oliver

Lena zachichotała pod nosem widząc reakcję Ariel i lekką dezorientację Olivera. Chłopak jednak także w końcu się roześmiał i pokręcił głową. Może powinno to go wkurzyć, zranić czy cokolwiek, ale niespecjalnie się tym przejął.
- Najwyraźniej twój urok nie działa na wszystkich - zaśmiał się Nathaniel, na co Oliver tylko przewrócił oczami.
- Księżniczka jest wyjątkowa - odparł z rozbawieniem i wzruszył ramionami. Grali jeszcze jakiś czas, aż w końcu wszyscy się rozeszli. Lena skończyła swoje piwo i oparła głowę na kolanach, wpatrując się w ogień. Przyjemnie było spędzić wesoło czas, ale jednocześnie nagle naszły ją wspomnienia z Arki.
Oliver w tym czasie chciał skierował się do namiotu, ale zaczepiła go jakaś dziewczyna, z którą przedtem grali w butelkę. Wyraźnie go podrywała, a on nie zamierzał się wcale opierać. W końcu mieli się tutaj też bawić, tak?

Lena/Oliver

Dziewczyna zerknęła na Aleca i posłała mu lekki uśmiech.
- Całkiem nieźle. Ale teraz akurat myślę o Arce - odparła i także uniosła głowę, aby przyjrzeć się nocnemu niebu. Było piękne z tej perspektywy, chociaż miała już naprawdę dość kosmosu i żelaznej puszki jaką był statek Arki. Na Ziemi było milion razy piękniej.
Oliver w końcu skończył z tą dziewczyną jednym z pustych namiotów. Zasłonił wejście, a potem przyciągnął dziewczynę do siebie i połączył ich usta. Wiedział, że po takim czasie w Odosobnieniu i miesiącu w izolatce, naprawdę tego potrzebował.

Lena/Oliver

Dziewczyna przygryzła wargi w zamyśleniu, a potem cicho westchnęła. Nie chciała rozpowiadać o tym ludziom, ale uznała, że Alec zdążył zdobyć już jej zaufanie. Może nie będą od razu przyjaciółmi, ale ona potrzebowała się wygadać, a on wydawał się dobrym słuchaczem.
- Miałam szesnaście lat i byłam strasznie zakochana. Byłam z chłopakiem, który wydawał mi się wtedy cudowny. Był ode mnie trzy lata starszy, ale dobrze nam się układało. - zaczęła powoli. - Może powinnam być wtedy bardziej rozsądna i nie wpadać po uszy, gdy chodziło o taki typ faceta. Był tym  "niegrzecznym chłopcem", ale przy mnie był inny. A ja byłam tylko zakochaną nastolatką - zrobiła cudzysłów palcami i na chwilę zamilkła. - Przyłapałam go z inną dziewczyną. I byłam tak wściekła, krzyczałam, płakałam, nie wiedziałam co się ze mną dzieje. Rzuciłam się na nią i... - urwała na chwilę i głęboko westchnęła. - Pobiłam ją tak bardzo, że przez prawie miesiąc leżała w śpiączce - skończyła, wpatrując się w niebo, a przy okazji potarła swoje kostki na dłoniach, na których pozostały blizny po tym wydarzeniu.
Oliver spędził z dziewczyną kilka godzin. Gdy ona już spała, chłopak postanowił się przewietrzyć. Założył swoje spodnie i ciężkie buty, po czym wyszedł przed namiot, rozciągając się. Rozejrzał się. Ognisko paliło się słabo i kilka osób kręciło się dookoła, ale większość już spała. Nagle zauważył ruch kilka namiotów dalej. Gdy zobaczył, że to Ariel, która chwiała się nienaturalnie, podszedł tam i złapał ją w ostatniej chwili, zanim upadła.
- Hej? Wszystko dobrze, jesteś roztrzęsiona? - przyjrzał się jej zaskoczony.

Lena/Oliver

Dziewczyna westchnęła cicho i pokręciła głową.
- Nawet nie o to chodzi. Najgorszą częścią tego nie był fakt, że go straciłam. Najgorsze było poczucie, że straciłam siebie - odparła po chwili. - Wiem, że mam w sobie złość. Taką, której już nie umiem kontrolować. I boli myśl, że nie będę już nigdy tą dziewczyną z Arki, którą byłam przed tym wszystkim - wzruszyła ramionami, ale potem potrząsnęła głową.
- Wybacz. Zanudzam cię moimi wywodami. - uśmiechnęła się lekko, spoglądając na chłopaka.
Oliver wciąż przytrzymywał dziewczynę i spojrzał na nią zaszokowany.
- Co? Co ty wygadujesz? - wykrztusił zaskoczony. Po chwili jednak odzyskał rezon. No tak. Właściwie czego mogli się spodziewać po miejscu, w którym wszyscy byli kryminalistami, a nie wszyscy przepadali za Ariel.
- No dobra, spokojnie. Widziałaś cokolwiek? Rozpoznałaś chociaż czy to mężczyzna, czy kobieta? - zapytał już bardziej rzeczowo.

Lena/Oliver

Brunetka spojrzała na swojego towarzysza i uśmiechnęła się lekko. Skinęła mu głową w geście podziękowania, po czym westchnęła.
- A co z tobą? Chcesz mi opowiedzieć jak to się stało, że możesz tu teraz siedzieć i pocieszać załamane niewiasty? - zapytała, unosząc brew.
Oliver westchnął ciężko i potarł kark. I co miał niby zrobić? Nie był Kanclerzem, strażnikiem czy kimkolwiek, kto mógłby wydawać wyroki i szukać winnych. Nie był też dla Ariel przyjacielem. Widząc jednak jej przerażony wzrok, złapał ją za ramię i pociągnął w stronę swojego namiotu.
- Chodź. Położysz się tam, wątpię, że odważą się cię dotknąć przy mnie - mruknął. Mimo iż na lidera nie aspirował to wiedział, że większość Setki go lubiła lub szanowała.