Ariel;Alexander

Ariel również odmówiła, a potem zaczęła rozglądać się po mieszkaniu. Było bardzo przytulnie urządzone, zupełnie jakby w ogóle nie było żadnej apokalipsy.
-To plemiona dzikich ludzi, którzy zaszyli się w lasach. Nie wiemy dlaczego zaatakowali naszą wioskę ale tylko my przeżyliśmy - powiedziała kobieta ze smutkiem w oczach.
-Bardzo mi przykro... - odparła Ariel lekko przygryzając dolną wargę.
-Cóż... Czasu niestety się nie cofnie, prawda? - dodała.
Chłopak westchnął ciężko i lekko pokręcił głową.
-Może powinieneś dać jej trochę czasu? Niech ochłonie a potem pogadacie - mruknął i poklepał go po ramieniu.
-U mnie jest chyba trochę gorzej - dodał i opowiedział Oliverowi historie.

Ariel;Alexander

Kobieta uśmiechnęła się ciepło i pokręciła głową.
-Nic nie szkodzi kochanie. To było kilka dobrych lat temu. Teraz nawet tędy nie przechodzą. Może myślą, że zabili wszystkich - powiedziała i zamieszała jakąś ciecz w starym, zardzewiałym garnku. Po chwili do domku wszedł starszy mężczyzna oraz nieco młodszy niosąc ze sobą zabitego jelenia.
-Oh nie wiedziałem, że mamy gości - odparł ten starszy.
Chłopak pokręcił głową i przeczesał włosy.
-Nie wiem. Coraz bardziej wydaje mi się, że raczej nie miała z tym nic wspólnego a ja okropnie ją potraktowałem - odparł wzdychając ciężko.
-Ale z drugiej strony... Czy Lizzie sama by się tak skrzywdziła? - dodał.

Ariel;Alexander

Dziewczyna pokiwała głową i lekko się uśmiechnęła.
-Tak, Lena ma racje - powiedziała.
-Tak szybko? Może zostaniecie jeszcze chwilę? Tak rzadko miewamy gości - odparła kobieta. Ariel chciała coś powiedzieć ale odezwała się jej krótkofalówka.
-Ariel? Wszystko dobrze?
-Tak, jesteśmy właśnie w... - zaczęła ale nie zdążyła dokończyć bo poczuła wilgotną szmatkę na ustach z wyczuwalnymi ziołami. Poczuła ogromne zawroty głowy, a potem po prostu zemdlała, a ostatnie co zobaczyła to jak robią to samo z jej przyjaciółmi.
Alec pokiwał głową i westchnął.
-Wiem. Oby się to jakoś wszystko ułożyło - odparł. Po chwili kanclerz zaczął nawoływać Ariel, a gdy się odezwała a potem połączenie nagle zostało zerwane, chłopak momentalnie się wyprostował.
-Coś jest nie tak... - mruknął.

Ariel;Alexander

Dziewczyna przebudziłam się w jakimś ciemnym pomieszczeniu, oświetlonym tylko przez pojedyncze lampy. Była przywiązana i leżała na zimnym stole. Zacisnęła zęby i próbowała się wyswobodzić jednak nic to nie dało. Dopiero potem ogarnęła, że to wygląda jak rzeźnia. Wzięła kilka głębokich oddechów czując narastającą panikę. Kiedy usłyszała krzyk Nathana, a potem zauważyła jak kilka metrów dalej, zza białej zasłony na podłodze leży ręka bez ciała krzyknęła.
Chłopak pokiwał głową i również się podniósł.
-Zgadzam się. Wyruszmy jak najszybciej - odparł. Kanclerz spojrzał na nich po czym skinął głową.
-Zbierzcie ludzi i przygotujcie broń. Niech pójdzie z wami ktoś kto już tam był - powiedział.
Alec od razu opuścił kapsułę i wybrał kilkoro ludzi, którzy znali się na broni. Przeładował swoją i stanął przy bramie. Strasznie martwił się o Lenę.

Ariel;Alexander

Ariel czuła jak łzy spływają jej po policzkach kiedy słyszała krzyki Nathana. Boże, dlaczego oni to robili?
-Ktoś jest na zewnątrz. Sprawdzę co się dzieje - powiedział starszy mężczyzna, wziął ze sobą dużą maczetę i wszedł po wysokich schodach. Kobieta była zajęta czymś przy blacie, a tamten chłopak masakrował ciało Nathana. Znów próbowała się wyrwać z tych więzów i po chwili poczuła jak lekko sie rozluźniają. Z trudem wyciągnęła jedną rękę, a potem drugą i rozwiązała nogi. Cicho zeszła ze stołu i podeszła do związanej Leny. Przyłożyła palec do ust i zaczęła ją rozwiązywać, jednak nie dokończyła nawet jednego więzła i dostała czymś metalowym najpierw po zebrach, a pitem nogach i opadła na ziemię jęcząc z bólu.
-Nie wolno się wymykać - powiedziała kobieta.
Chłopak westchnął zdenerwowany. Był bardzo zaniepokojony. Szedł powoli z uniesioną bronią i rozgladał się uważnie. Kiedy próbował otworzyć jedne z drzwi, nagle ktoś stanął w ich progu, starszy mężczyzna.
-Czy mogę w czymś pomóc? - zapytał unosząc brew.

Ariel;Alexander

Kobieta zaczęła krzyczeć i z pomocą przyszedł jej syn. Oderwał Lenę od jego matki i przycisnął jej ciało do podłogi.
-Co za mała suka. Najpierw ją potniemy - odparła kobieta ocierając krew z ran. Chłopak przytrzymywał ją, a kobieta wzięła nóż i podwinęła bluzkę Leny. Przejechała ostrzem po jej skórze, a potem wtopiła je w nią. Ariel słysząc krzyk przyjaciółki chciała coś zrobić. Ledwo mogła się ruszać ale udało jej się powoli podnieść, wzięła nieduży toporek z blatu i kilkoma zamachami wbiła go w ciało kobiety, przez co jej krew cała ją opryskała, a nóż który trzymała został w ciele Leny.
Chłopak lekko zmarszczył brwi i spojrzał podejrzliwie na mężczyznę.
-Przyjaciół? Dwie dziewczyny i chłopak? Byli tutaj. Ugościliśmy ich a potem poszli w dalszą drogę - powiedział. Zaraz jednak Alec usłyszał znajomy krzyk, który musiał należeć do Leny.
-Kurwa! - warknął i uderzył faceta z broni po czym wszedł do mieszkania.

Ariel;Alexander

Bruentka opuściła narzędzie, które było całe we krwi i odetchnęła głęboko. Czuła, że cała się trzęsie. Po chwili zobaczyła znajome twarze wbiegające do pomieszczenia. Poczuła jak łzy cisną jej się do oczu. Chwyciła dłoń Olivera i zrobiła dwa kroki ale zaraz jęknęła dotknęła miejsca w który mocno dostała metalowym prętem.
-Nie mogę... - powiedziała cicho.
Alec spojrzał na tą scenę przerażony, a potem przeniósł wzrok na Lenę i na nóż wbity w jej ciało.
-Boże... - odparł cicho i szybko wziął ją na ręce.
-Już dobrze. Nic ci nie będzie - powiedział łagodnie i wyniósł ją z domu a później ruszył szybko do obozu.
-Tylko nie zamykaj oczu, dobrze? Skup się na mnie - dodał łagodnie.

Ariel;Alexander

Powoli pokiwała głową i oparła ją o tors chłopaka. Nie odezwała się przez całą drogę. Martwiła się o Lenę.
Alec pokręcił głową i przyśpieszył kroku.
-Wiem kochanie, ale musisz być silna. Proszę wytrzymaj - powiedział a kiedy tylko dotarli do obozu od razu wszedł do kapsuły i ułożył dziewczynę na jednej z prycz.
-Pomóż jej - zwrócił się szybko do jej matki.
Ariel również została przeniesiona do kapsuły. Zerkała co jakiś czas w miejsce, gdzie leżała Lena. Bardzo się martwiła.