Lena/Oliver

Dziewczyna starała się ze wszystkich sił i udało jej się utrzymać przytomność. Gdy dotarli do kapsuły, spojrzała spod przymkniętych powiek na swoją matkę, która wpatrywała się w nią przerażona.
- Przynieście mi natychmiast środki dezynfekujące. I podłączcie ją do kroplówki, którą sprowadziliśmy z Arki. Już! - krzyknęła do osób stojących obok, a potem rozcięła bluzkę dziewczyny i ostrożnie ją zdjęła.
- Hej, Lena. Nie trać przytomności, musisz cały czas tutaj być. - odezwała się do córki, głaszcząc ją powoli po włosach. Dziewczyna skinęła delikatnie głową.
- Mamo... - szepnęła, ale kobieta potrząsnęła głową.
- Nic nie mów, po prostu bądź silna - odparła, a gdy już Lena została podłączona do kroplówki, a lekarka odkaziła sprzęt i dłonie, spojrzała na Aleca.
- Lepiej trzymaj ją za rękę - rzuciła, po czym zaczęła wyciągać nóż.
Oliver delikatnie ułożył Ariel na pryczy i spojrzał w stronę Leny, gdzie była przeprowadzana obecnie akcja. Potem znów zerknął na Ariel i złapał jej dłoń.
- Hej. Da radę, jest silna. A jej matka nie da jej umrzeć. - mruknął łagodnie, po czym pogłaskał ją po włosach.
- Cieszę się, że już jesteś bezpieczna - dodał, po czym wskazał na jej żebra. - Mogę obejrzeć? - zapytał.

Lena/Oliver

Dziewczyna krzyknęła, gdy jej matka zaczęła wyciągać nóż z jej ciała. Ścisnęła mocno dłoń Aleca i zacisnęła oczy, z których płynęły łzy. Kobieta na chwilę się zatrzymała i dała córce odetchnąć, a potem wróciła do poprzedniej czynności. W końcu ostrze wyszło, a Marie od razu zabrała się za oglądanie rany. Na szczęście nóż nie uszkodził narządów wewnętrznych.
- Muszę ją przypalić - rzuciła w końcu i zerknęła na Aleca, a potem na Lenę, która miała na twarzy wymalowane zmęczenie i przerażenie. Skinęła jednak głową, a jej matka zabrała jedno ze swoich ostrzy i zaczęła ja rozgrzewać.
Oliver zaczął uważnie oglądać skórę dziewczyny i lekko się skrzywił.
- No wspaniale to to nie wygląda - westchnął i ostrożnie przejechał palcami po jej skórze, praktycznie ledwo jej dotykając.
- Nie jestem lekarzem, ale chyba masz złamane żebro - dodał.

Lena/Oliver

Dziewczyna nic nie powiedziała, zacisnęła tylko mocniej zęby, a paznokcie wbiła w dłoń chłopaka, gdy jej matka przyłożyła rozgrzane ostrze do jej skóry. Krzyknęła, a potem poczuła, że kręci się jej w głowie. Potem ból zniknął, a ona straciła przytomność. Kobieta opatrzyła przypaloną ranę, a potem spojrzała na córkę i westchnęła.
- Zemdlała z bólu, ale jej stan jest stabilny. Powinna niedługo się obudzić - oceniła.
Oliver westchnął cicho na jej pytanie i pokręcił głową.
- Było już za późno - mruknął, przeczesując włosy. Był na siebie zły, że z nimi nie poszedł. Może gdyby tam był, Nathan by żył, a dziewczyny nie musiałby tak cierpieć.

Lena/Oliver

Dziewczyna była wyczerpana, więc jakiś czas nie odzyskiwała przytomności. W tym czasie jej matka sprzątała dookoła, a potem spojrzała na Aleca.
- Musi ci naprawdę zależeć na mojej córce - odezwała się w końcu, mocząc jakąś szmatkę, aby zmyć z Leny krew i pot.
Oliver pokręcił głową, po czym złapał Ariel za rękę i ścisnął ją mocno.
- Nie, przestań. To nie jest twoja wina. Nie mogłaś wiedzieć. - odparł, po czym pogłaskał ją drugą ręką po policzku.
- Nie waż się mówić, że powinnaś zginąć, bo nie wiem co bym bez ciebie zrobił - dodał cicho.

Lena/Oliver

Matka Leny chwilę się zawahała, ale potem podała mu szmatkę i poszła sprawdzić co z Ariel.
Oliver pokręcił głową, po czym przyciągnął ją delikatnie do siebie i pogłaskał po ramionach.
- Wiem, skarbie. Ale już jesteś bezpieczna. Przepraszam, że mnie tam nie było - szepnął. Kiedy mama Leny podeszła do nich, uśmiechnęła się lekko.
- Przepraszam, że przeszkadzam, ale chciałam ją zbadać - powiedziała. Oliver skinął głową i lekko się odsunął, a Marie obejrzała Ariel.
- Masz złamane żebro, ale tak naprawdę niewiele możemy z tym zrobić. Założę ci bandaże i będzie trzeba czekać aż się zrośnie - oceniła, a potem zabrała się za robienie opatrunku.

Lena/Oliver

Dziewczyna w końcu zaczęła odzyskiwać przytomność. Wszystko ją bolało i ledwo mogła się ruszać. Powoli uchyliła powieki, a potem uniosła rękę i przetarła oczy. Zauważyła Aleca, a potem rozejrzała się dookoła. Zaraz przypomniała sobie wszystko i uderzyło ją przerażenie tym, co się stało.
Oliver pokręcił głową i złapał Ariel za rękę.
- Ariel, proszę cię, trzy dni to nie jest tak długo - westchnął. Matka Leny pokręciła głową i spojrzała na dziewczynę.
- On ma rację. Musisz leżeć i ograniczyć poruszanie się, chyba, że chcesz aby złamany fragment się przemieścił i wywołał krwotok wewnętrzny - odparła surowo.

Lena/Oliver

Dziewczyna przyjęła z wdzięcznością wodę i wypiła cały kubek, a potem oparła głowę o ścianę i odetchnęła.
- Wszystko mnie boli, ale żyję - odparła, przymykając oczy.
- Powiedz mi... Co z Nathanem i Ariel? - zapytała cicho, bojąc się odpowiedzi.
Oliver westchnął cicho i złapał dziewczynę za rękę.
- Posłuchaj mnie, Ariel... Naprawdę nigdy bym cię nie zdradził. Kocham cię. Rozumiem, że byłaś zdenerwowana, ale musisz mi uwierzyć, nic nie zrobiłem - odparł, głaszcząc wierzch jej dłoni kciukiem.

Lena/Oliver

Dziewczyna westchnęła cicho i pokiwała głową. Na jego kolejne słowa przewróciła oczami.
- Przestań, to nie twoja wina. Nikt nie mógł przewidzieć co się wydarzy - odparła, po czym zabrała mu swoją rękę żeby móc związać włosy, które trochę jej przeszkadzały. Jednocześnie znowu pomyślała o tym jak straciła kontrolę i rzuciła się na tego chłopaka. Z jednej strony wiedziała, że to była obrona własna, ale z drugiej...
Oliver uniósł brwi i pokręcił głową.
- Oczywiście, że nie. Ona mnie nie interesuje. Tylko ty się dla mnie liczysz, księżniczko - odparł, obejmując jej policzki dłońmi.