Adrien/Olivia

Chłopak zmarszczył brwi i prychnął. Nie mógł na to spokojnie patrzeć, więc praktycznie natychmiast znalazł się przy mężczyźnie i pociągnął go w swoją stronę. Alexander puścił wiedźmę, więc Adrien bez skrupułów rzucił nim o najbliższy budynek.
Olivia pokręciła głową z niedowierzaniem. Co za tupet! Niektóre wilkołaki to były chociaż trochę dobrze wychowane! Prychnęła pod nosem, a potem rozejrzała się po polanie. Powoli odczuwała głód, który palił jej wnętrze. W końcu nie piła krwi od wczoraj. Westchnęła i zagryzła dolną wargę. Nie chciała nikogo zabijać - ani ludzi, ani tym bardziej zwierząt, które kochała. Zazwyczaj żywiła się w domu - ojciec zauroczył służki tak, że Olivia kiedy tylko chce może z nich pić, a one to zapominają. Postanowiła więc wrócić do domu, zamknęła książkę i ruszyła do posiadłości.

Adrien/Olivia

Chłopak westchnął i zerknął na dziewczynę, po czym uśmiechnął się słabo.
- Powinnaś bardziej uważać - stwierdził i potarł kark.
- Wracaj lepiej do domu. Też muszę już lecieć. Nie daj sobie zrobić krzywdy, mała wiedźmo - dodał i ruszył w stronę swojego domu. Olivia w końcu dotarła do posiadłości. Po cichu weszła do środka i poszła do siebie. Zaraz potem przyszła służka, która kazała jej przyjść za pół godziny do gabinetu jej ojca. Olivia przełknęła ślinę, a potem przywołała ją do siebie i pożywiła się z jej nadgarstka. Od razu poczuła się lepiej.

Adrien/Olivia

Wrócił do domu i od razu został wysłany do gabinetu ojca. Przywitał go, a on obdarzył go tylko pogardliwym spojrzeniem. Po chwili przyszła do nich także Olivia, która ukłoniła się w stronę ojca z szacunkiem. Ten milczał chwilę, a potem wstał z miejsca.
- Nie wiem co wy sobie wyobrażacie! Ty, Olivio, powinnaś pomagać w przygotowaniach do balu, a nie wałęsać się po lasach! A ty Adrienie... Ty nie dość, że wykradłeś się dziś z domu to jeszcze przez twoje bohaterskie ratowanie jakieś wiedźmy prawie przepadł mój układ ze stróżem! - nawrzeszczał na nich - Należy ci się kara - dodał, a potem podszedł do swojego syna i uderzył go mocno tak, że on upadł, a potem zaczął go bić. Olivia próbowała go powstrzymać, ale ją także uderzył tak, że pociekła jej krew z wargi. Rozejrzała się w panice, a potem chwyciła siekierę stojącą niedaleko i zagroziła nią ojcu. Ten przestał bić jej brata i trochę się uspokoił, a potem kazał służkom się nimi zając i sam wyszedł z gabinetu. Adrien stracił przytomność, a Olivia opadła na podłogę obok niego z płaczem i także w końcu usnęła. Zajęły się nim służki i słudzy, opatrzyli rany i położyli do łóżek.

Adrien/Olivia

Chłopak obudził się następnego ranka. Był obolały, poraniony i obandażowany po wczorajszej furii ojca. Mimo to miał pomóc w przygotowaniach do tego balu i tym razem wolał posłuchać ojca. Ubrał się więc, po czym ruszył do wielkiej sali balowej i zaczął pomagać przenosić różne rzeczy. Trochę go bolało, ale to ignorował.
Olivia także wstała wcześnie. Pożywiła się ze służki, a potem ubrała się w jakąś suknię i także udała się do sali balowej żeby pomóc z kwiatami i jedzeniem. W końcu wszystko było gotowe, więc poszli się przygotować. Olivia spojrzała w lustro i westchnęła. Miała rozciętą wargę i nie wyglądało to jakoś pięknie.

Adrien/Olivia

Chłopak przebrał się jakoś elegancko aby nie wyglądać na mocno poobijanego, a potem udał się do sali balowej i wziął kieliszek z szampanem. Rozejrzał się po powoli zbierających się ludziach. Przynajmniej dziś ojciec nie będzie ich dręczył. Już był zajęty rozmawianiem z jakimiś ważnymi szychami, którzy przyjechali z Londynu.
Olivia, z pomocą służki, ubrała błękitno-srebrną suknię z gorsetem, na szerokich ramiączkach. Włosy miała rozpuszczone, tylko zapleciony jeden warkoczyk z prawej strony, do tego wplecione błękitne kwiaty. Kiedy była gotowa udała się na bal.

Adrien/Olivia

Chłopak przechadzał się między gośćmi i witał ich z uśmiechem. Nagle zauważył znajomą wiedźmę, więc mimowolnie się uśmiechnął. Wolał się jednak nie zbliżać póki jego ojciec go obserwował. W końcu to ona była przyczyną ich wczorajszej kłótni. To przez nią Adrien naraził się stróżowi, a ojciec prawie stracił przymierze - udało mu się je jednak odratować.
Olivia zauważyła tego wilkołaka, a na jego widok przewróciła oczami i podeszła do stolika. Wzięła kieliszek i wypiła całą jego zwartość - w przeciwieństwie do swojego brata nie była tak dobrze wychowana, nie była damą jakiej chciał jej ojciec czy dawniej matka. Ale co mogła zrobić? Potrzebowała alkoholu, skoro znów miała znosić tego wilka. Poza tym chciała jakoś zapomnieć ból rozciętej wargi oraz obolałego ciała po spotkaniu z podłogą.

Adrien/Olivia

Chłopak zerknął na dziewczynę i od razu pokręcił głową, uśmiechając się do niej. Wyglądała naprawdę cudownie w tej sukni. Nie żeby się zakochał - to nie było dla niego takie proste. Ale umiał docenić piękno.
- Witaj Rosemarie - odparł i pocałował ją w dłoń na przywitanie - Nie, w porządku - dodał szybko.
Olivia zacisnęła zęby i odetchnęła głęboko, po czym spojrzała na chłopaka ze sztucznym uśmiechem.
- Jeżeli będziesz nadmiernie kłapał dziobem to szybko skończysz za oknem - odparła z przekąsem.
- I jestem Olivia jeżeli już musisz wiedzieć - dodała.

Adrien/Olivia

Chłopak pokiwał głową i uśmiechnął się do niej leciutko.
- Nie przejmuj się moja droga. Nic mi nie jest - odparł widząc, że patrzy na ranę jaką miał na policzku.
- A ty? Nikt ci się więcej nie naprzykrzał? - dodał.
Olivia drgnęła gdy jej dotknął i odsunęła się o kroku.
- Hej, nie pozwalaj sobie szczeniaczku. Nie dotykaj mnie - mruknęła niezadowolona.
- Nie twoja sprawa - dodała.