Adrien/Olivia

Chłopak roześmiał się i pokręcił głową.
- No już, nie rumień się tak - mruknął rozbawiony i odgarnął jej z twarzy kosmyk włosów.
- Rose, doceniam twoje starania, ale nie wiem po co chcesz żebym ci pokazywał co mam pod koszulą - dodał po chwili już poważniej i z mniejszą czułością. Ta wiedźma na trochę za dużo sobie pozwalała.
Zresztą Olivia podobnie myślała o Nathanielu, który przyciskał jej ciało do swojego, co sprawiało, że zapach zmokłego psa zmieszany z jego wodą kolońską wdzierał się jej do nozdrzy.
- Nie pozwalaj sobie chłopczyku. Brakuje ci do mnie tak ze stu lat - stwierdziła.

Adrien/Olivia

Chłopak przyglądał się jej chwilę, a potem westchnął cicho.
- No... Niech ci będzie jeżeli chcesz. Ale o nic nie pytasz. A teraz chodź - odparł i podniósł się, po czym wziął ją za rękę i poprowadził do wyjścia, w stronę ich części mieszkalnej posiadłości.
Olivia zagryzła dolną wargę i spojrzała na chłopaka, prosto w jego oczy.
- Tak sądzę - stwierdziła cicho i westchnęła.
- Czego ty ode mnie chcesz? Oczekujesz, że na ciebie polecę czy coś? - dodała unosząc brew.

Adrien/Olivia

Chłopak usiadł na łóżku i spojrzał uważnie na Rose. Złapał jej nadgarstek i spojrzał jej w oczy.
- Rose, nie podejrzewam cię o nic złego, ale jeżeli zrobisz coś co będzie zupełnym przeciwieństwem uleczenia mnie to obiecuję, że długo nie pożyjesz - odezwał się, a potem ją puścił i zdjął marynarkę, a potem koszulę. Jego tors był obandażowany, a na skórze było sporo siniaków i blizn.
Olivia uniosła brew i zaśmiała się pod nosem.
- Wampirzyca? A niby co cię tak zaintrygowało w tym, że jestem wampirem? - mruknęła cicho żeby nikt jej nie usłyszał. Normalni obywatele nie powinni wiedzieć kim jest.

Adrien/Olivia

Chłopak pokiwał głową i odetchnął, a kiedy poczuł lekkie szczypanie tylko zacisnął zęby i nieco się spiął. Źle się czuł z tym, że wiedźma mu pomaga, że musi się na nią zdać - ale z drugiej strony chciał w najbliższym czasie zaplanować jakąś ucieczkę od ojca - a to oznaczało, że musiał być w pełni sił.
Olivia westchnęła i zabrała mu swoją dłoń.
- Jak na takiego durnia całkiem dobrze tańczysz - stwierdziła, a potem odwróciła się i odeszła. Wzięła kolejny kieliszek z alkoholem i wypiła jego zawartość. Miała nadzieję, że ojciec będzie zadowolony i jej się nie dostanie.

Adrien/Olivia

Chłopak westchnął i wzruszył ramionami.
- Nie dbam o to czy mam blizny. Póki nie boli jest spoko - mruknął po chwili.
- Dziękuję, że to robisz, chociaż nie wiem dlaczego - dodał.
Olivia postanowiła się przewietrzyć. Wyszła do ogrodu i spojrzała w gwiazdy. Nagle poczuła jak ktoś obejmuje ją jedną rękę w pasie.
- Nieźle się spisujesz córko - usłyszała przy uchu szept i zadrżała. Ojciec.
- D-dziękuję ojcze - odparła cicho, a kiedy jego dłoń dotknęła jej piersi zacisnęła zęby.
- Spokojnie, przecież cię nie skrzywdzę - zaśmiał się gardłowo - Przynajmniej nie dziś. Ale uważaj na tego kundla - dodał, a potem odwrócił ją do siebie mocno łapiąc za nadgarstek. Zerknął jej w oczy, a jego własne stały się czerwone.
- A bratu powiedz żeby uważał na wiedźmę - warknął. Chwilę tak na nią patrzył, a potem odszedł.

Adrien/Olivia

Chłopak pokiwał głową i odetchnął.
- Tak, dziękuję - odparł, po czym ujął jej dłoń i pocałował ją leciutko.
- Jesteś wyjątkową wiedźmą, wiesz? - dodał rozbawiony. Nie chciała go zabić - to już coś.
Olivia uniosła lekko załzawione oczy na Nathaniela i przewróciła nimi.
- Znowu ty? Daj mi w końcu spokój, to nie twoja sprawa - warknęła i ominęła chłopaka, zmierzając wgłąb ogrodu.

Adrien/Olivia

Pokiwał lekko głową, a potem zabrał jej swoją dłoń i wziął koszulę, którą założył i zaczął zapinać.
- Niewiele wiedźm potrafi leczyć i to tak szybko jak ty - stwierdził narzucając na siebie marynarkę.
- Chodźmy już, goście zaczną się zastanawiać gdzie zniknęliśmy - dodał wyciągając do niej ramię.
Olivia zatrzymała się i otarła szybko oczy.
- Niech cię to przestanie obchodzić, okej? To nie jest twoja sprawa. Ja nie jestem twoją sprawą. Nic o mnie nie wiesz i nie chcę żebyś wiedział - mruknęła krzyżując ręce na piersi.

Adrien/Olivia

Chłopak uśmiechnął się lekko i pokręcił głową.
- Nie dziękuj. Nie mogę pozwolić żeby ten dureń krzywdził kogokolwiek. Szczególnie kogoś kto pomaga innym i tak ładnie się zachowuje w stosunku do innych ludzi - stwierdził.
Olivia zacisnęła zęby i spojrzała mu prosto w oczy. Czemu nie mogła mu po prostu powiedzieć żeby ją zostawił? Co ją powstrzymywało?
- Nic nie rozumiesz... Nie mogę się do ciebie przywiązać, nie mogę tak po prostu zaufać... Jestem nieśmiertelna, nie chcę przywiązywać się do ludzi, którzy kiedyś odejdą. Nie zrozumiesz tego, ale ja już to wiele razy przeżyłam - odparła cicho.